Ο νέος δίσκος της μπάντας ονομάζεται "Impera" και ο καινούργιος πάπας, Papa Emeritus IV. Το συγκρότημα πλέον με τρομερή αυτοπεποίθηση και τον αέρα του νικητή, μας παρουσιάζει ένα άλμπουμ που δεν ακούγεται απλά μεγάλο, από θέμα παραγωγής, αλλά είναι και μουσικά.
Ο δίσκος ξεκινάει με το instrumental "Imperium" με τις φοβερές μελαγχολικές μελωδίες, θυμίζοντάς μας την σουηδική τους καταγωγή, διότι αυτό είναι παράδοση στις μπάντες της χώρας τους.
Ακολουθεί το "Kaisarion", ένα τραγούδι γεμάτο ενέργεια, που θυμίζει τις 80's glam metal μπάντες και που αναφέρεται στην Υπατία, Ελληνίδα μαθηματικό και φιλόσοφο, που δολοφονήθηκε από πλήθος φανατισμένων Χριστιανών. Το μουσικό πέρασμα στο τέλος του τραγουδιού, φέρνει στο νου prog μπάντες των 70's και δείχνει για ακόμη μια φορά το μουσικό επίπεδο των Ghost.
Ο Tobias Forge, συγνώμη ο Papa Emeritus ήθελα να πω, διασκεδάζει και απολαμβάνει πολύ το να συνθέτει ακομπλεξάριστα τραγούδια και αυτό φαίνεται στο "Spillways", με αυτά τα υπέροχα "Abba" πλήκτρα, που σου κολλάνε στο μυαλό.
Τί να πει κανείς για το "Call me little sunshine"; Ένα χαρακτηριστικό πλέον Ghost τραγούδι, που σε κερδίζει από την πρώτη ακρόαση. Το έξυπνο φλερτ με τον Διάβολο, το mainstream ακροατήριο δεν το αντιλαμβάνεται με την πρώτη και αυτό κάνει τον Papa Emeritus να χαμογελά πονηρά.
Το "Hunter's Moon" ήταν το πρώτο δείγμα του "Impera" που κυκλοφόρησε πολλούς μήνες νωρίτερα, καθώς ήταν μέρος του soundtrack της ταινίας "Halloween kills". Ένα φοβερό spooky τραγούδι, χαρακτηριστικό και αυτό της δυναμικής των Ghost.
Η απάντηση στο ότι οι Ghost δεν έχουν καμία σχέση με το heavy metal, λέγεται "Watcher in the sky", ένα τραγούδι ορισμός του 80's heavy metal. Ακούγοντάς το, το φαντάζεσαι live με καπνούς, φώτα και V κιθάρες να παίρνουν φωτιά.
Το instumental "Dominion" λειτουργεί σαν συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε όλα τα άλμπουμ της μπάντας, με αυτό το νεοκλασικό εκκλησιαστικό του ύφος, που λίγο ή πολύ έχουν σε όλους τους δίσκους τους.
Ακολουθεί το κρυφό διαμαντάκι του δίσκου που λέγεται "Twenties", ένα τραγούδι που πάει τους Ghost ένα βήμα μπροστά. Ευχάριστο, τρελό, διαβολικό. Μακάρι στο μέλλον να έχουμε περισσότερα τραγούδια σαν αυτό.
Μπαλάντες γράφονται συχνά, αλλά έχω την εντύπωση ότι έχει χαθεί το όμορφο συναίσθημα που είχαν κάποτε. Με το "Darkness at the Heart of my Love", οι Ghost επαναφέρουν εκείνες τις pop/rock σπουδαίες μπαλάντες, που κρυφά ή φανερά άρεσαν σε όλους.
Σε αυτό το μεγάλο πάρτι που έχουν στήσει στο "Impera" οι Ghost, "εμφανίζονται" από το πουθενά και οι "Bon Jovi". Είναι η πρώτη μπάντα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς το υπέροχο "Griftwood".
Το "Bite of Passage" είναι ένα πολύ μικρό σκοτεινό instrumental λίγων δευτερολέπτων, που μας οδηγεί στο μεγάλο φινάλε του δίσκου, το έπος "Respite on the Spitalfields", θυμίζοντας και λίγο το "Still of the Night" των WhiteSnake.
Αν αξιολογούσαμε συνολικά την ήδη σπουδαία δισκογραφία των Ghost, πιστεύω ότι είναι το δεύτερο καλύτερο άλμπουμ τους, πίσω από το ανυπέρβλητο "Prequelle". Τρίτο θα έβαζα το "Opus Eponymous", ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα άλμπουμ των τελευταίων ετών, που έδωσε ώθηση σε ένα ολόκληρο μουσικό κίνημα, αυτό του occult rock. Ακολουθεί το "Meliora" που με την ποιότητά του, καθιέρωσε τους Ghost και τέλος το "Infestissumam", που μας ταξιδεύει πίσω στα 70's, με τον πιο βαρύ και προοδευτικό ήχο του.
Οι Ghost με το "Impera" μας δίνουν ένα άλμπουμ που συνδυάζει την pop/rock αισθητική των 80's και το ατόφιο heavy metal, μέσα από ένα evil πρίσμα, βάζοντας πάλι υποψηφιότητα για τον δίσκο της χρονιάς.
9.5/10
Δημήτρης Άγας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου