ROTTING CHRIST: "Pro Xristou" (Album Review)

 Tριανταπέντε χρόνια Rotting Christ.. 35!
Είναι πραγματικά φοβερό, αν αναλογιστεί κανείς τί σημαίνει να δισκογραφείς σταθερά και να περιοδεύεις κυριολεκτικά σε όλον τον πλανήτη, έχοντας μια σταθερή και ενεργή παρουσία όλα αυτά τα χρόνια. Ειδικά αν έχεις κατορθώσει να αφήσεις παρακαταθήκη μερικούς από τους καλύτερους δίσκους του ιδιώματος και για το όνομά σου να μιλάει με σεβασμό ο ίδιος ο Metal God, αυτό κάτι σημαίνει..
Για άλλους θα αρκούσε απλά να κάνουν μια περιοδεία, για τους Christ όχι, στο tour κουβαλούν στις αποσκευές τους έναν ακόμη δίσκο, τον 14ο και ο τίτλος αυτού "Pro Xristou".
To album ξεκινάει με την εισαγωγή "Pro Xristou (Προ Χριστού)", που θυμίζει το ξεκίνημά του "In Nomine Dei Nostri" του Rituals, καθώς μέσω των επικλήσεων σε βάζει στο κλίμα του τί ακολουθεί.
"The Apostate": Υπέροχo vibe με χορωδιακά φωνητικά, να δημιουργούν μια καθηλωτική ατμόσφαιρα στο ύφος του "Ηeretics", αλλά εδώ οι μελωδίες μας προϊδεάζουν για κάτι άλλο πιο σπουδαίο. Ο Andrew Liles με την αφήγηση του, προσθέτει στην όλη μυσταγωγία. Το τραγούδι αναφέρεται στον αυτοκράτορα Ιουλιανό, ο οποίος μισήθηκε απο την εκκλησία, που του έδωσε το πρoσωνύμιο ο αποστάτης, ο παραβάτης, για άλλους μέχρι σήμερα όμως παραμένει μέγας φιλόσοφος.
"Like Father, Like Son": Οι αξίες, οι αρχές και ο σεβασμός που πρέπει να μεταλαμπαδεύσει ένας πατέρας στο παιδί του, σε ένα τραγούδι. Πλέον είμαστε σίγουροι, οι μελωδίες σε αυτόν τον δίσκο είναι υπέροχες.
"The Sixth Day": My salvation number 2; Και όμως η υπέροχη αυτή μελωδία προσαρμόστηκε άρτια στο παγανιστικό τοπίο του "Προ Χριστού"!
"La letra del Diavolo": Eδώ ακούμε την Ανδρονίκη Σκουλά σε μια εξωπραγματική ερμηνεία. To τραγούδι μας μεταφέρει στις 11 Αυγούστου του 1676 στο μοναστήρι των Βενεδικτίνων μοναχών της Palma di Montechiaro, όπου η αδελφή Maria Crocifissa della Concezione έλαβε ένα γράμμα, που όπως η ίδια δήλωνε ήταν από τον ίδιο τον διάβολο.
"The Farewell": Μια από τις καλύτερες συνθέσεις των Rotting Christ, ένα έπος που σφραγίζει τα 35 χρόνια τους, επιβλητικό, μεγαλοπρεπές, 100% ROTTING CHRISΤ. Στο σημείο που η χορωδία λέει "Καλό ταξίδι"  είναι highlight καριέρας..
"Pix Lax Dax": Δεύτερη φορά που ο Σάκης κάνει αναφορά στα Ελευσίνια μυστήρια, μετά το "Konx om Pax" στο Rituals και δεύτερη φορά που στο "Προ Χριστού" ακoύμε τον στίχο 'Σώσε με ιέρεια", κάτι που είναι έξυπνο καθώς τα δύο τραγούδια τα συνδέει μια ελληνική βάση και κάτι τέτοιο συνηθίζεται στα concept album.
"Pretty World, Pretty Dies": Σε όσους είχαν λείψει οι μελωδίες του "Αealo", νόμιζω αυτό το τραγούδι θα γίνει το αγαπημένο τους, τα χορωδιακά φωνητικά θυμίζουν τις πλειάδες και αυτό συγκινεί.
"ᛦᚵᛑᚱᛆᛋᛁᛚ": To Yggdrasil - το δέντρο της ζωής σύμφωνα με τους Vikings, είναι το πιο κινηματογραφικό τραγούδι του album.
"Saoirse": Ένα τραγούδι που η μπάντα το αφιερώνει σε όσους κρατούν το παγανιστικό πνεύμα ζωντανό, ένας ύμνος για το ελεύθερο πνεύμα, που πρώτα είχε κυκλοφορήσει με το γερμανικό περιοδικό Legacy, στο EP 'Echoes of Apostasy".
Στις Limited εκδόσεις του δίσκου υπάρχουν δύο bonus τραγούδια, το εκπληκτικό "Primal Resurrection" που έχει και ένα old school vibe και το υπέροχο "All for One" που φέρνει στο νου κάτι από τον προσωπικό δίσκο του Σάκη.
Το "Προ Χριστού", δεν είναι απλά ένας δίσκος για να δικαιολογηθεί ένα tour, είναι μία απο τις κορυφαίες στιγμές των Rotting Christ.
Αναμένουμε λοιπόν την μεγάλη εμφάνιση της μπάντας στο θέατρο Λυκαβηττού, ανήμερα των γενεθλίων του frontman τους Σάκη Τόλη για μια πραγματικά σπουδαία γιορτή! 

 9/10 

Δημήτρης Άγας

GHOST: "Impera" (Album Review)

 Το σωτήριον έτος 2010 ο Papa Emeritus με τα Nameless Ghouls δημιούργησαν το συγκρότημα Ghost, ώστε να υμνούν εκείνον που έφερε το φως στη Γη. Από τότε μέχρι σήμερα, με την βοήθειά του και την αποδοχή του κόσμου, αλλά και συγκροτημάτων βεληνεκούς όπως οι Iron Maiden, οι Metallica και άλλων θρύλων του χώρου, όπως οι Paradise Lost, έχουν φτάσει στο υψηλότερο καλλιτεχνικό σημείο, με βραβεία Grammy, τεράστιες περιοδείες, εμφανίσεις σε μεγάλα Αμερικάνικα τηλεοπτικά shows, όπως πρόσφατα στον Jimmy Kimmel. Φυσικά από το ξεκίνημα της πορείας τους έως τώρα, έχουν δεχθεί και αμφισβήτηση, αλλά έτσι δεν συμβαίνει με τους πραγματικά σπουδαίους; Νομίζω πως η μπάντα έχει δώσει την καταλληλότερη απάντηση στο τραγούδι "See the Light", του προηγούμενου τους δίσκου "Prequelle", με τον στίχο "Every day that you feed me with hate I grow stronger!" κάτι που συμβαίνει με εξωφρενικούς ρυθμούς.

Ο νέος δίσκος της μπάντας ονομάζεται "Impera" και ο καινούργιος πάπας, Papa Emeritus IV. Το συγκρότημα πλέον με τρομερή αυτοπεποίθηση και τον αέρα του νικητή, μας παρουσιάζει ένα άλμπουμ που δεν ακούγεται απλά μεγάλο, από θέμα  παραγωγής, αλλά είναι και μουσικά.
Ο δίσκος ξεκινάει με το instrumental "Imperium" με τις φοβερές μελαγχολικές μελωδίες, θυμίζοντάς μας την σουηδική τους καταγωγή, διότι αυτό είναι παράδοση στις μπάντες της χώρας τους.
Ακολουθεί το "Kaisarion", ένα τραγούδι γεμάτο ενέργεια, που θυμίζει τις 80's glam metal μπάντες και που αναφέρεται στην Υπατία, Ελληνίδα μαθηματικό και φιλόσοφο, που δολοφονήθηκε από πλήθος φανατισμένων Χριστιανών. Το μουσικό πέρασμα στο τέλος του τραγουδιού, φέρνει στο νου prog μπάντες των 70's και δείχνει για ακόμη μια φορά το μουσικό επίπεδο των Ghost.
Ο Tobias Forge, συγνώμη ο Papa Emeritus ήθελα να πω, διασκεδάζει και απολαμβάνει πολύ το να συνθέτει ακομπλεξάριστα τραγούδια και αυτό φαίνεται στο "Spillways", με αυτά τα υπέροχα "Abba" πλήκτρα, που σου κολλάνε στο μυαλό.

Τί να πει κανείς για το "Call me little sunshine"; Ένα χαρακτηριστικό πλέον Ghost τραγούδι, που σε κερδίζει από την πρώτη ακρόαση. Το έξυπνο φλερτ με τον Διάβολο, το mainstream ακροατήριο δεν το αντιλαμβάνεται με την πρώτη και αυτό κάνει τον Papa Emeritus να χαμογελά πονηρά.
Το "Hunter's Moon" ήταν το πρώτο δείγμα του "Impera" που κυκλοφόρησε πολλούς μήνες νωρίτερα, καθώς ήταν μέρος του soundtrack της ταινίας "Halloween kills". Ένα φοβερό spooky τραγούδι, χαρακτηριστικό και αυτό της δυναμικής των Ghost.
Η απάντηση στο ότι οι Ghost δεν έχουν καμία σχέση με το heavy metal, λέγεται "Watcher in the sky", ένα τραγούδι ορισμός του 80's heavy metal. Ακούγοντάς το, το φαντάζεσαι live με καπνούς, φώτα και V κιθάρες να παίρνουν φωτιά. 
Το instumental "Dominion" λειτουργεί σαν συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε όλα τα άλμπουμ της μπάντας, με αυτό το νεοκλασικό εκκλησιαστικό του ύφος, που λίγο ή πολύ έχουν σε όλους τους δίσκους τους.
Ακολουθεί το κρυφό διαμαντάκι του δίσκου που λέγεται "Twenties", ένα τραγούδι που πάει τους Ghost ένα βήμα μπροστά. Ευχάριστο, τρελό, διαβολικό. Μακάρι στο μέλλον να έχουμε περισσότερα τραγούδια σαν αυτό.
Μπαλάντες γράφονται συχνά, αλλά έχω την εντύπωση ότι έχει χαθεί το όμορφο συναίσθημα που είχαν κάποτε. Με το "Darkness at the Heart of my Love", οι Ghost επαναφέρουν εκείνες τις pop/rock σπουδαίες μπαλάντες, που κρυφά ή φανερά άρεσαν σε όλους.

Σε αυτό το μεγάλο πάρτι που έχουν στήσει στο "Impera" οι Ghost, "εμφανίζονται" από το πουθενά και οι "Bon Jovi". Είναι η πρώτη μπάντα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς το υπέροχο "Griftwood".
Το "Bite of Passage" είναι ένα πολύ μικρό σκοτεινό instrumental λίγων δευτερολέπτων, που μας οδηγεί στο μεγάλο φινάλε του δίσκου, το έπος "Respite on the Spitalfields", θυμίζοντας και λίγο το "Still of the Night" των WhiteSnake. 
Αν αξιολογούσαμε συνολικά την ήδη σπουδαία δισκογραφία των Ghost, πιστεύω ότι είναι το δεύτερο καλύτερο άλμπουμ τους, πίσω από το ανυπέρβλητο "Prequelle". Τρίτο θα έβαζα το "Opus Eponymous", ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα άλμπουμ των τελευταίων ετών, που έδωσε ώθηση σε ένα ολόκληρο μουσικό κίνημα, αυτό του occult rock. Ακολουθεί το "Meliora" που με την ποιότητά του, καθιέρωσε τους Ghost και τέλος το "Infestissumam", που μας ταξιδεύει πίσω στα 70's, με τον πιο βαρύ και προοδευτικό ήχο του.

Οι Ghost με το "Impera" μας δίνουν ένα άλμπουμ που συνδυάζει την pop/rock αισθητική των 80's και το ατόφιο heavy metal, μέσα από ένα evil πρίσμα, βάζοντας πάλι υποψηφιότητα για τον δίσκο της χρονιάς.

9.5/10

Δημήτρης Άγας

SAKIS TOLIS: "Among The Fires Of Hell" (Album Review)

 Πρώτος προσωπικός δίσκος του Σάκη Τόλη, κάτι που σίγουρα ξάφνιασε τους οπαδούς του, καθώς είναι ο κύριος συνθέτης των Rotting Christ από το 1996 και μετά, που αποχώρησε από το σχήμα ο Jim Mutilator και αρκετοί αναρωτήθηκαν τον λόγο που προέκυψε η κίνηση αυτή...

Εδώ να πω ότι όταν ένας καλλιτέχνης θέλει να εκφραστεί με τον οποιονδήποτε τρόπο, απλά πρέπει να το πράττει. Σε αυτή την περίπτωση, όπως εξήγησε ο ίδιος ο μουσικός, το να πάρει τη συγκεκριμένη απόφαση τον οδήγησε η πίεση της καραντίνας, κάτι που βιώσαμε όλοι. Ο Σάκης με τους Rotting Christ στάθηκε με τον τρόπο του δίπλα στον κόσμο της μπάντας, βιντεοσκοπώντας δυο συναυλίες στο στούντιο, μια κανονική και μια με old school setlist, δίνοντάς τες δωρεάν μέσω των social, κάτι που έκανε και τώρα με τον πρώτο προσωπικό του δίσκο. Μια κίνηση που τον τιμά. Επίσης μέσα στην καραντίνα προέκυψε ένα project με το όνομα Nekron Iahes, που αν και παραπέμπει στο "AEALO", είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Είναι ένα πειραματικό spoken word project από τον Σάκη και τον Andrew Liles, γνωστό από τους Current 93, όπως γνωστή είναι και η εκτίμηση του Σάκη για το συγκρότημα αυτό, μην ξεχνάμε και την υπέροχη διασκευή στο "Lucifer Over London", που βρίσκεται στο άλμπουμ "Khronos".

Πέραν της καραντίνας και των δυσκολιών που ήταν ο λόγος που προέκυψε ο πρώτος solo δίσκος του mastermind των Rotting Christ, έχει πάρα πολλά να μας πει και να μας δώσει... 

Πάμε να το δούμε αναλυτικά.

Το άλμπουμ ξεκινάει με το "My Salvation", που μοιάζει ως μια ψυχική λύτρωση του Σάκη. Είναι γνωστό ότι ο Σάκης Τόλης σε κάθε του κυκλοφορία, όπως και σε κάθε του συναυλία, καταθέτει την ψυχή του αλλά το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ίσως το πιο προσωπικό που έχει συνθέσει. Ο δίσκος γενικότερα κινείται έτσι στιχουργικά, κάτι που δικαιολογεί ακόμη περισσότερο την κυκλοφορία ενός προσωπικού άλμπουμ. Το τραγούδι είναι το πρώτο που ακούμε εξ' ολοκλήρου την κανονική φωνή του Σάκη, το πιο κοντινό σε αυτό ήταν το "Quintessence" στο "Genesis".

Στο τέλος του τραγουδιού ακούμε τον Στρατή Steele, που ήταν και από τους βασικούς guests στην τελευταία δουλειά των Rotting Christ "The Heretics".

Ακολουθεί το "Among The Fires Of Hell", που είναι και ο τίτλος του δίσκου. Ο τίτλος του τραγουδιού παραπέμπει λίγο στο "Heretics", αλλά παράλληλα έχουμε την πρώτη ευχάριστη έκπληξη, καθώς η εξέλιξη του τραγουδιού, μας πηγαίνει λίγο στις gothic εποχές, θυμίζοντάς μας τα "A Dead Poem" και "Sleep Of The Angels". Πολύ έξυπνη και η στιχουργική αναφορά στην αρχή του κομματιού, "Let Me Sleep The Sleep Of The Angels". Η guest αφήγηση έγινε από τον Andrew Liles. 

Στο "The Dawn of a New Age" έχουμε μια αριστουργηματική σύνθεση, καθώς συνδυάζει μέσα σε λίγα λεπτά το παρόν με το παρελθόν. Οι αρχικές μελωδίες μαζί με τη φωνή του Στρατή Steele, θυμίζουν το "The Raven" και το βασικό riff παραπέμπει στο θρυλικό "Thy Mighty Contract", κάτι που σίγουρα θα έκανε χαρούμενους τους oldschool οπαδούς.

Από το 2013 και μετά οι Rotting Christ συνηθίζουν από ένα bonus τραγούδι στις limited εκδόσεις των κυκλοφοριών τους. Το "Welcome to Hel" στο "Κατά τον δαίμονα εαυτού", το "Lok'tar ogar" στο "Rituals" και τα "The Sons of Hell" και "Phobos" στο "The Heretics". Στο παρελθόν φυσικά η μπάντα είχε και άλλα bonus tracks, με αυτά που ξεχωρίζουν να είναι τα "Astral Embodiment" και "Moonlight" που ακόμα απορούμε πως δε συμπεριλήφθηκαν εξ' αρχής στα άλμπουμ "Genesis" και "Sleep Of The Angels" αντίστοιχα. Ευτυχώς αυτό διορθώθηκε σε ορισμένες επανακυκλοφορίες. Ο λόγος που αναφέρομαι στα bonus tracks, είναι διότι πάντα κέρδιζαν τις εντυπώσεις και θύμιζαν την mid era της μπάντας. Σε μια συνέντευξη είχα ρωτήσει το Σάκη αν μπορεί να συνθέσει ένα δίσκο εξ' ολοκλήρου σε αυτό το ύφος και μου απάντησε με χαρακτηριστική ειλικρίνεια πως είναι κάτι που μπορεί να το κάνει με μεγάλη ευκολία. Το "We The Fallen Angels" όπως και όλος ο δίσκος είναι μια μεγάλη απόδειξη των λεγόμενων του. Το τραγούδι είναι δυναμικό με το χαρακτηριστικό "ugh" του Σάκη που συνηθίζει να ανεβάζει την αδρεναλίνη στις συναυλίες. 

Ακολουθεί το "Ad Astra" που πραγματικά συγκινεί σε κάθε του ακρόαση. Το τραγούδι παραπέμπει άμεσα στις εποχές του "Non Serviam" και "Triarchy Of The Lost Lovers", έχοντας φιλτραρισμένο μέσα του και ένα "Saturn Unlock Avey's Son".

Προσωπικά το θεωρώ το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και μια από τις κορυφαίες συνθέσεις του Σάκη Τόλη.

Το "Live With Passion (Die With Honor)" είναι η πιο επική Pagan Black σύνθεση του καλλιτέχνη, στα φωνητικά θυμίζει έντονα το "AEALO" αλλά μουσικά είναι κάτι διαφορετικό θυμίζοντας τους Bathory και τα δυο "Nordland". Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον ένα εξ' ολοκλήρου τέτοιο άλμπουμ σε μπαθορικό ύφος.

Άλλη μια απόδειξη ότι ο Σάκης μπορεί να συνθέσει όσα "Thy Mighty Contract" επιθυμεί, είναι και το "I Name You Under Our Cult" ουσιαστικά είναι σα να ακούμε τη συνέχεια του "The Fourth Knight of Revelation". Ο πατέρας του Ελληνικού black metal είναι εδώ. Συγκλονιστική στιγμή του δίσκου. Το πολύ όμορφο "The Silence" παραπέμπει ξεκάθαρα στο "Heretics" και το "Hallowed Be Thy Name", με τα aggressive φωνητικά του Σάκη στο τέλος να θυμίζουν το "Theogonia".

Οι διασκευές των Rotting Christ έχουν πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς πραγματικά οι επιλογές τους είναι σε τραγούδια που έχουν ένα βαθύτερο νόημα και προσωπικά είναι πολύ αγαπημένα, όπως π.χ. το "The Four Horsemen" των  "Aphrodite's Child". 'Έτσι λοιπόν για το κλείσιμο του δίσκου επιλέγει να διασκευάσει το "Nocturnal Hecate" των "Daemonia Nymphe" βάζοντας και προσωπικά του στοιχεία, όπως λίγο από το vibe του "ΧΞΣ", μαζί με παραδοσιακά όργανα. Το ξέσπασμα στο τέλος θυμίζει το "Threnody". Υπέροχο κλείσιμο για ένα υπέροχο άλμπουμ.

Την παραγωγή, τις κιθάρες και τα πλήκτρα τα ανέλαβε ο Σάκης. Τη μίξη την έκανε ο Φώτης Benardo και φυσικά έπαιξε τα τύμπανα. Στον ήχο συνεργάστηκαν τα αδέρφια Άγγελος και Άρης Καρατζάς των "Domination".

Το mastering έγινε από τον Γιώργο Νερατζη. Τα επιπλέον πλήκτρα παίχτηκαν από τον Άγγελο Μανιατάκο και το artwork και η φωτογράφηση είναι της Στέλλας Μούζη.

Συνολικά λοιπόν το "Among The Fires Of Hell" μουσικά μας μεταφέρει στο παρελθόν, έχοντας όμως να μεταδώσει παράλληλα τις αξίες και τα πιστεύω του καλλιτέχνη στο σήμερα. Ένας δίσκος με λόγο ύπαρξης που ξεχειλίζει από ποιότητα και όμορφα τραγούδια και που πιστεύω ότι θα μείνει διαχρονικός και αγαπημένος.

9/10

Δημήτρης Άγας

Top 15 Albums Of 2021 by Venia Loutsopoulou & Dimitris Agas

NECROMANTIA: "To the Depths We Descend..." (Album Review)

 Τί να πει κανείς για την τεράστια προσφορά των Necromantia στην παγκόσμια black Metal σκηνή..;

Πρωτοπόροι, διαχρονικοί, ασυμβίβαστοι και αυθεντικοί έως το τέλος... Στα δύο πρώτα τους album τα "Crossing the Fiery Path" και "Scarlet Evil Witching Black",  άφησαν το καλλιτεχνικό τους στίγμα, καθώς αυτό που ακούμε σε εκείνες τις δύο κυκλοφορίες με την αβυσσαλέα ατμόσφαιρα, τα δύο μπάσα το σαξόφωνο ως διαβολικό όργανο και τα καθηλωτικά πλήκτρα, δεν μπόρεσε ποτέ κανείς άλλος να τα πλησιάσει. Πρόσφατα σε έναν προσωπικό του λογαριασμό στα social, ο Nergal των Behemoth, δήλωνε ότι "αυτός είναι ο ήχος των 90's και σε μια παλαιότερη συνέντευξη που μου είχε δώσει ο Σάκης των Rotting Christ, είχε χαρακτηρίσει την μουσική της μπάντας ως "μεγαλείο". Νομίζω ότι τα λόγια αυτών των δύο ανθρώπων που έχουν υπηρετήσει πιστά την ακραία τέχνη, αρκούν.

Η τελευταία κυκλοφορία του συγκροτήματος, το ''Τhe Sound Of Lucifer Storming Heaven'', μας πάει πολλά χρόνια πίσω, καθώς κυκλοφόρησε το 2007. Ο λόγος είναι, ότι πέραν του ότι ο Magus είναι ένας πολυτάλαντος άνθρωπος που ασχολείται με πάρα πολλά project, δεν ήθελε να κυκλοφορήσει κάτι χωρίς να καλύπτει τον ίδιο μουσικά, κάτι που είναι πολύ εκτιμητέο.

Τα τελευταία χρόνια ακουγόταν ότι οι Necromantia γράφουν νέο υλικό, αλλά τελικά ο θάνατος του Βaron Βlood σκόρπισε την θλίψη στους οπαδούς της μπάντας και όλης της σκηνής. Η απόφαση του Magus ήταν γλυκόπρικρη αλλά αναμενόμενη, ο νέος δίσκος θα κυκλοφορήσει, αλλά θα είναι και ο τελευταίος, καθώς χωρίς Baron Blood οι Necromantia δεν θα ήταν οι ίδιοι και προφανώς ο δίσκος είναι αφιερωμένος στην μνήμη του. 

O αποχαιρετιστήριος δίσκος ονομάζεται "To the Depths We Descend..." και οι μουσικοί που πλαισιώνουν τον Magus στο κύκνειο άσμα των Necromantia είναι οι Γιώργος Εμμανουήλ στις κιθάρες και τα πλήκτρα και ο Γιάννης Βότσης στα τύμπανα.

Ο δίσκος ξεκινάει επιθετικά με το "Daemonocentric" δείχνοντας τις διαθέσεις της μπάντας, διαβολικά riff και φοβερή κιθαριστική δουλειά από τον Γιώργο Εμμανουήλ, είναι σαν το τραγούδι να ξεπήδησε από το "IV: Malice" με σημερινή προσέγγιση.

Για το επικό "Αnd The Shadows Wept" δεν υπάρχουν λόγια, καθώς πέρα από ένα άψογο μουσικά τραγούδι το οποίο έχει τις ρίζες του στο "Crossing the Fiery Path", είναι και ο προσωπικός αποχαιρετισμός του Magus στον Baron Blood, με αναφορές βγαλμένες απ' όλη τη δισκογραφία των Necromantia. Oι στίχοι "Farewell my brother, Farewell my friend, Ride the Dragon, in the center of the Abyss, Your soul is now free", στο τέλος του τραγουδιού συγκινούν. 

Το σκοτάδι και η ατμόσφαιρα που δημιουργεί το μπάσο των Necromantia είναι μοναδικό. Απλά ακούστε το μικρό instrumental  "Give the Devil his Due".

Ακολουθεί το "Inferno", που ήταν και το πρώτο δείγμα από το νέο δίσκο, κολασμένο και επιθετικό, με ένα ωραίο πέρασμα από πλήκτρα στη μέση του, παίρνει κεφάλια απλά.

Το τελετουργικό "Eldritch",  βγαλμένο μέσα από τον σκοτεινό κόσμο του H. P. Lovecraft, θυμίζει κάτι από τα τραγούδια που έκαναν τους Necromantia να ξεχωρίσουν!

Αν όπως προανέφερα το μπάσο των Necromantia δημιουργούσε φοβερή ατμόσφαιρα, τα πλήκτρα τους που ήταν ανέκαθεν και η προσωπική μου αδυναμία, απογείωναν το όλο εγχείρημα! Έτσι λοιπόν στο ομότιτλο instrumental "To the Depths We Descend...", απολαμβάνουμε μια υπέροχη σύνθεση, που σε συνδυασμό με το σαξόφωνο μαγεύει!! 

 Ο δίσκος ολοκληρώνεται με δύο επανεκτελέσεις στα θρυλικά Lord of the Abyss και The Warlock από το 'Crossing The Fiery Path", για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι!!

Αυτό ήταν λοιπόν το ένδοξο φινάλε στη λαμπρή πορεία ενός συγκροτήματος που έκανε περήφανη την ελληνική σκηνή παγκοσμίως.

 He has now crossed the Fiery Path

a path of Witching Evil

and from the Scarlet throne of Hades

he now moves the Cosmos

9/10

Δημήτρης Άγας