Συνήθως ένας δίσκος για να εντυπωσιάσει ξεκινάει δυναμικά και σε πιάνει από τον λαιμό, οι Iron Maiden όμως δεν το έχουν ανάγκη, καθώς ο δίσκος ξεκινάει με το εντυπωσιακό μεν αλλά ταξιδιάρικο δε "Senjutsu" (Smith, Harris), με τον Bruce Dickinson στα μισά του τραγουδιού να συγκινεί με την ερμηνεία του, κάτι που συμβαίνει πολλές φορές μέσα στο album.
Ακολουθεί το πιο Maiden κομμάτι του δίσκου, το "Lost in a Lost World", γραμμένο εξ ολοκλήρου από τον Steve Harris, μοιάζει βγαλμένο από το "The X Factor" καθώς έχει αυτή τη σκοτεινή ατμόσφαιρα αυτού του album, με τις φωνητικές γραμμές του Bruce να θυμίζουν και τα "The Book Οf Souls" και "A matter Of Life And Death". Oι μελωδίες του τραγουδιού, μοναδικές!
H μπάντα έχει κατηγορηθεί ότι δεν μπορεί πλέον να συνθέσει μικρά σε διάρκεια τραγούδια που να σε ξεσηκώνουν όπως παλιά και oι Adrian Smith και Bruce Dickinson στο ''Days of Future Past"φαίνεται ότι διασκεδάζουν με τις δηλώσεις αυτές, χαρίζοντας μας μια από τις πιο εκρηκτικές στιγμές του δίσκου.
Η τεράστια προσφορά του Janick Gers συνθετικά, ειδικότερα μετά το reunion, είναι απαράμιλλη και στο "The Time Machine", μαζί με τον Steve Harris μας χαρίζουν πολύ όμορφες, επικές μελωδίες, με ένα άκρως συναυλιακό φινάλε.
Ο Harris παίρνει το όπλο του και δίνει ένα επικό φινάλε με 3 ΕΠΗ!
Το πρώτο είναι το "Death of the Celts", που για πρώτη φορά δοκιμάζει κέλτικες μελωδίες, με τον τρόπο που το έχει κάνει και ο σπουδαίος Ritchie Blackmore, δηλαδή πιο κοντά στο αυθεντικό παραδοσιακό κέλτικο ήχο, σε αντίθεση με το "The Clansman" απ' το "Virtual XI", που ήταν 100% Maiden, με το αποτέλεσμα να τον δικαιώνει. Oι πιο προσεκτικοί ίσως παρατηρήσουν μικρές ''πινελιές'' που φέρνουν στο νου το album "Powerslave."
Το δεύτερο είναι το ''The Parchment" ή αλλιώς ένα συνθετικό prog όργιο!! To αρχικό Riff κατατάσσεται στα πιο δυναμικά που έχει συνθέσει ο αρχηγός, οι εναλλαγές στο τραγούδι είναι εκπληκτικές, με την σπαρακτική φωνή του Dickinson στο φινάλε να θυμίζει τα ένδοξα 80's.
Ο δίσκος ολοκληρώνεται με το αντικειμενικά καλύτερο τραγούδι του. Ο αρχηγός στο φινάλε κάνει το 3 στα 3 και ο Bruce παρ' όλα αυτά που έχει περάσει με την υγεία του, υπερβαίνει εαυτόν και κάνει μια παθιασμένη ερμηνεία που τον συνδέει με την εφηβεία του!! Το "Hell on Earth" λοιπόν μπαίνει δίπλα στα σπουδαία τραγούδια της ιστορίας τους!
Δύο ανησυχίες είχα με την κυκλοφορία του δίσκου... Πρώτον εάν θα είναι ισάξιο του 'The Book Of Souls" και τελικά είναι κατά πολύ καλύτερο!! Δεύτερον εάν στην εποχή της πανδημίας θα καταφέρουν να προκαλέσουν τον ίδιο πανικό, που μόνο με δικές τους κυκλοφορίες συμβαίνει και τελικά ο χαμός είναι μεγαλύτερος!
To "Senjutsu" έρχεται να αποδείξει κάτι που ήδη γνωρίζαμε, οι Iron Maiden είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα που έχει περάσει ποτέ, με βάση την ασυναγώνιστη ποιότητα της δισκογραφίας τους, έχοντας καταφέρει η αγάπη του κόσμου να είναι ανάλογη με ομάδας ποδοσφαίρου, κάτι που σίγουρα κάνει τον Steve Harris χαρούμενο.
9/10
Δημήτρης Άγας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου