ACHERONTAS: "Faustian Ethos" (Album Review)

  Λοιπόν λοιπόν... Περίμενα για μήνες την εν λόγω στιγμή, μιας και έχω πλέον στο σκληρό μου δίσκο ένα album για το οποίο μόνο μεγάλες προσδοκίες μπορώ να έχω, αφού και τα 3 κομμάτια που κυκλοφόρησαν από την δισκογραφική ως single ήταν πολλά υποσχόμενα και <<έπαιξαν>> στο μυαλό μου για αρκετές ημέρες. Ο λόγος φυσικά για τους Acherontas, οι οποίοι αισίως φτάνουν στην 7η ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλεία τους και δεν είναι άλλη από το μεγαλοπρεπές ‘’Faustian Ethos’’. Όπως προείπα εξ αρχής, η αναμονή ήταν μεγάλη, από την ανακοίνωση κιόλας της συγκεκριμένης κυκλοφορίας, δε θα σας κρύψω βεβαία την αμαρτία μου ότι το εξώφυλλο του δίσκου με έβαλε σε σκέψεις για το τι μπορώ να περιμένω από αυτούς, αν και ένα εξώφυλλο δεν μαρτυρά πάντα την αλήθεια που περιβάλλει ένα άλμπουμ. Στο δια ταύτα.

  Πραγματικά δεν ξέρω από που να αρχίσω, αυτά που έχω να πω είναι τόσα πολλά που εύκολα θα τα αποτύπωνα σε ένα ολόκληρο κεφάλαιο, εφόσον όμως πρόκειται για μια <<δισκοκριτική>> (σιχαίνομαι τον εν λόγω όρο, όμως στη προκειμένη περίπτωση η χρήση του είναι αναπόφευκτη) θα περιοριστώ στην ουσία, το <<ζουμί>> όπως πολλοί λένε. Ο δίσκος ξεκινά επιθετικά με το ''The Fall of the First pillar'', μπαίνοντας στο παιχνίδι με άγριες και λυσσαλέες διαθέσεις, χωρίς ωστόσο να απουσιάζουν οι κατά τόπους μελωδίες για τις οποίες αγαπήσαμε τους Acherontas.

  Συνεχίζουμε με ''Sorcery and the Apeiron''. Τι να πρωτοσχολιάσω; Την κιθαριστική δουλεία που είναι άριστη, σε αρπάζει και σε βάζει κατευθείαν στα βαθιά; Για την παραγωγή, την ατμόσφαιρα; Όλα στο απόγειο! Φύγαμε για ''Aeonic Alchemy'' και το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, ''Faustian Ethos''! Το μεν γεμάτο μελωδία, ενδεικτικό της ταυτότητας του δίσκου, το δε αργόσυρτο, αδυσώπητα σκοτεινό και άκρως ατμοσφαιρικό. Προχωράμε με ''The Old Tree and the Wise Man'' το οποίο διαθέτει μια από τις καλύτερες εισαγωγές κομματιού που έχω ακούσει. Χαρακτηριστικό, παιγνιδιάρικο drumming με τις κιθάρες και τα φωνητικά του Acherontas V. Priest να μη χάνουν καιρό και να μπαίνουν καπάκι φέρνοντας το χάος, με το οποίο ωστόσο συνυπάρχει αρμονικά η μελωδία.

  ''The Alchemists of the Radiant Sepulchre'', με μια άρρωστη εισαγωγή βαδίζει πιστά στο μοτίβο του δίσκου. Για μένα έφτασε η μεγάλη στιγμή της δισκοκριτικής αυτής. Από το πρώτο κιόλας άκουσμα περίμενα πως και πως να δώσω τη δική μου τοποθέτηση για το τεράστιο ''Decline of the West (ο Ιερέας και ο Τάφος)''. Με βάση όσων έχω ακούσει μέχρι τώρα από τους Acherontas, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι πρόκειται για το πλέον σκοτεινό και συναισθηματικό κομμάτι τους. Κιθάρες άψογα εναρμονισμένες με τα drum patterns, ένας συνδυασμός που ταξιδεύει και συνάμα γοητεύει τον ακροατή, φέρνοντας του μνήμες σκοτεινές, ίσως και κάτι από το "Amenti". Ένα κομμάτι το οποίο κορυφώνεται με τα blast beat να σφυροκοπούν και τις ψαλμωδίες του Acherontas V. Priest να διαχέονται με ύφος προσταγής και αφηγηματική διάθεση, σαν να ανακαλεί στο νου του τον ίδιο τον εφιάλτη.

   Δε θα μπορούσα φυσικά να αγνοήσω τον μέγα επίλογο, το κομμάτι που καλείται να ρίξει την <<αυλαία>> ενός επιβλητικού και μεγαλοπρεπούς δίσκου, ενός πραγματικού έργου τέχνης, βγαλμένο από τα ενδότερα της χαώδους σκέψης και του σκοτεινού λογισμού της μπάντας. Το ιδιαίτερο τελικό ριφ του ''Vita Nuova'' (που σημαίνει νέα ζωή, ίσως και να προϊδεάζει τον ακροατή για κάτι νέο, ο χρόνος όμως έχει την απάντηση) δίνει το ιδανικό τελείωμα για έναν δίσκο του βεληνεκούς των Acherontas.

  Το ‘’Faustian Ethos’’ είναι κάτι το ιδιαίτερο μέσα στην πληθώρα συγκροτημάτων και κυκλοφοριών. Αν και γνωρίζω πως για πολλούς αυτό που θα πω είναι υπερβολή, δε θα διστάσω να αποκαλέσω το ‘’Faustian Ethos’’ ακρογωνιαίο λίθο του συγκροτήματος. Καταφέρνει να συμπτύξει όλα τα στοιχειά τους και μέσα από μια επαγγελματική και συνάμα εμπνευσμένη δουλειά, να τα αναγάγει σε ένα εντελώς νέο επίπεδο, μαζί και το ίδιο το σχήμα. Εύχομαι τούτη η κυκλοφορία να αναγνωριστεί από ένα ευρύ φάσμα της ελληνικής και παγκόσμιας σκηνής και να μην αποτελέσει <<πυροτέχνημα>>, γιατί μόνο το DNA ενός <<πυροτεχνήματος>> δεν έχει...

9,5/10

Δημήτρης Ζαχαριάδης

BORGNE: "[ ∞ ]" (Album Review)

Όγδοο άλμπουμ για τους Ελβετούς Borgne, με τίτλο το άπειρο, "[ ∞ ]", "Infinity", το ατελείωτο, το αέναο, το συνεχές. Η λέξη άπειρο προέρχεται από το στερητικό πρόθεμα "α-" και τη λέξη "πέρας" που σημαίνει τέλος. Συγκεκριμένα εδώ ο Bornyhake μας παρουσιάζει το άπειρο ως κάτι τόσο απέραντο, σκοτεινό και θλιβερό, του οποίου η κατανόηση είναι αδύνατη. Στρέφοντας το σύμβολο του απείρου κάθετα μοιάζει με οκτώ [ ∞ ] --> [ 8 ] (8th album). Επίσης eight - hate.

Το άλμπουμ ξεκινά με το "La porte du chaos". Η πόρτα του χάους ανοίγει και από μέσα της ξεχύνονται με αφάνταστη ορμητικότητα, επιβλητικά, δυναμικά drums, σκοτεινά ηλεκτρονικά εφέ, που σε πιάνουν απ' τον λαιμό και σε βυθίζουν κατευθείαν σε αυτήν την πανέμορφη, χαοτική, κατάμαυρη ατμόσφαιρα. Ανοίγοντας την πόρτα του χάους, το σκοτάδι απλώνεται παντού γύρω σου και σε τυφλώνει...

"Peu importe si elle m'aura aveuglé", άλλο ένα δυναμικό και σκοτεινό κομμάτι με αρκετές εναλλαγές, που συνεχίζει με την ίδια ένταση το ταξίδι μέσα στην άβυσσο του χάους. Ανέκφραστος, χωρίς συναισθήματα, βυθισμένος μέσα στο σκοτάδι, με μόνο φως, εκείνο των κεριών, αλλά δεν σε νοιάζει πια, επειδή έχεις δει το φως!

"Un temps périt", ένα bittersweet κομμάτι, το οποίο συνδυαστικά με τα πλήκτρα της Lady Kaos και με τα αιθέρια φωνητικά της Cyrielle Formaz, μας κατακλύζει συναισθηματικά, φέρνοντάς μας παράλληλα εικόνες καταστροφής στο μυαλό. Όπως ένα δέντρο χάνει τα φύλλα του, έτσι κι εμείς ξεθωριάζουμε και πεθαίνουμε. Μερικές φορές στην προσπάθειά μας να προστατεύσουμε κάποιον, τον πνίγουμε και πεθαίνει...

Αλλαγή ύφους και πάλι. Το "Comme si ça s'arrêtera... - Stone" σκάει σαν βόμβα και ένα υπέροχο riff  στην αρχή του τραγουδιού, έρχεται να μας παρασύρει με μανία, συνδυασμένο καταπληκτικά με αυτά τα ασταμάτητα, επιθετικά drums, καθώς και τα έντονα Industrial στοιχεία, (ειδικά προς το τέλος). Το τραγούδι σου βγάζει ό,τι μίσος και θυμός υπάρχουν βαθιά ριζωμένα μέσα σου, ώσπου σταματάς πλέον να σκέφτεσαι, σταματάς να αναπνέεις και αρχίζεις να πνίγεσαι  μέσα στην οργή σου. Νιώθεις σαν να βρίσκεσαι μέσα σε ένα δωμάτιο το οποίο πλημμυρίζει με νερό έως την κορυφή, ώσπου τελικά σε πνίγει...

Εδώ ερχόμαστε στην προσωπικά αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου. Το "I tear apart my blackened wings pt1" δεν θα μπορούσε να μην με μαγέψει. Θεωρώ πως είναι ξεκάθαρα ένα τυπικό Borgne τραγούδι, με όλα εκείνα τα υπέροχα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη μπάντα. Πανέμορφο, πολύ ατμοσφαιρικό κομμάτι, με υπέροχες μελωδίες και εναλλαγές που ταξιδεύουν την ψυχή σου. Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο το αγαπώ ιδιαίτερα, είναι τα καθαρά φωνητικά του Bornyhake, που πλαισιώνουν απίστευτα όμορφα το τελικό αποτέλεσμα. Ένα τραγούδι που σε ταξιδεύει μακριά. Νιώθεις σαν να έχεις ανέβει σε ένα βουνό, η ψυχή σου λαχταρά να απελευθερωθεί...

Ένα black metal riff μας υποδέχεται και μας περνάει στο 2o part του ίδιου κομματιού. Ο λόγος για το "I tear apart my blackened wings pt2 - Sun", ένα 100% κλασικό black metal τραγούδι, με γρήγορα drums και μελωδικότατα riffs, σε παρασέρνει στους ξέφρενους ρυθμούς του. Λίγο πριν το τέλος και ενώ όλο αυτό το χάος φαίνεται σαν να ξεθωριάζει και να βγαίνει τελικά ο ήλιος, μέσα σε αυτούς τους απόκοσμους ήχους, μας υποδέχεται μια αναπάντεχα όμορφη στιγμή, το "Sun", το οποίο μας δίνει μια νότα ελπίδας για το μέλλον, μέσα σε όλη αυτήν την καταστροφική μανία. Η ακουστική κιθάρα και σε συνδυασμό με τα καθαρά φωνητικά του Bornyhake, κάνουν τα δύο αυτά parts να συνδέονται, σε ένα υπέροχο τελείωμα. Ενώ έχεις σκαρφαλώσει στην κορυφή του βουνού, ξεσκίζεις με μανία τα μαύρα σου φτερά, σκέφτεσαι να πηδήξεις κάτω, να απαλλαγείς από την ανούσια ύπαρξή σου... αλλά ποιος θα τολμούσε να σε ακολουθήσει άραγε;

Η κόλαση συνεχίζεται και στο επόμενο κομμάτι, "Mis à mort, Mis à nu". Πολλαπλά riffs, χαοτικά drums γι ακόμα μια φορά και άπειρες εναλλαγές συνθέτουν το συγκεκριμένο τραγούδι, ώσπου φτάνει στο σημείο της κορύφωσής του, εκεί γύρω στο 3:43, με αυτήν την οργασμική μελωδία των πλήκτρων του Bornyhake, να σε πωρώνει στο έπακρο. Μες στην κόλαση και στο τίποτα, νιώθεις νεκρός μέσα σου, εξωτερικά ξεγυμνωμένος. Δεν αντέχεις άλλο τη ζωή σου, οι πληγές σου είναι τόσο βαθιές που δεν μπορείς καν να τις δεις, Παρ'όλα αυτά πάντα θα διψάς για επιβίωση.

Το άλμπουμ φτάνει στο τέλος του, δίνοντας την σκυτάλη στο "Chuter", ένα ατμοσφαιρικό soundtrack, που ξεκινά με ακουστική κιθάρα και συνοδεύεται με ηλεκτρονικά στοιχεία, το οποίο σε ταξιδεύει στο άπειρο, "[ ∞ ]".    

10/10

Βένια Λουτσοπούλου

SHYLMAGOGHNAR: "As All Must Come To Pass" (Official Music Video)

VARATHRON: "Patriarchs of Evil" (Album Review)

Οι Varathron επιστρέφουν δισκογραφικά με Full-length album μετά από 4 χρόνια και έχουν πολλά πράγματα να πουν και να δώσουν.

Με την ευκαιρία όμως της νέας τους δουλειάς, καλό είναι να τονίσουμε κάποια πράγματα που ίσως κάποιοι αγνοούν, αντικειμενικά οι Varathron ανήκουν στις δέκα μεγαλύτερες ελληνικές μπάντες, στις πέντε μεγαλύτερες της ελληνικής black metal σκηνής και σε μία από τις καλύτερες της παγκόσμιας, οπότε κάθε νέο τους βήμα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Με τα θρυλικά "His Majesty at the Swamp" (1993) και "Walpurgisnacht" (1995), δημιούργησαν παράλληλα με τους Rotting Christ τον χαρακτηριστικό ελληνικό black metal ήχο και μια ολόκληρη σκηνή, καθώς μην ξεχνάμε οτι οι δυο μπάντες στο ξεκίνημα είχαν κοινό μπασίστα τον σπουδαίο Jim Mutilator. Από εκεί και πέρα ακολούθησε το αδύναμο "Crowsreign" (2004), το κατάφωρα αδικημένο "Stygian Forces of Scorn" (2009) και το εξαιρετικό, αλλά πολύ διαφορετικό, "Untrodden Corridors of Hades" (2014). Ενώ λοιπόν οι Varathron δεν υστερούσαν ποτέ σε έμπνευση και ενώ εξέλιξαν τον ήχο τους, αισθανόσουν οτι το μόνο συστατικό που ήθελες λίγο παραπάνω, ήταν αυτές οι θεϊκές μελωδίες που είχαν στα 90's και να που κάνει την εμφάνισή του το "Patriarchs of Evil", που τα έχει όλα!!

Ο δίσκος ξεκινάει με το "Tenebrous", που τραγούδια σαν αυτό, άλλες μπάντες κοπιάζουν να το γράψουν, αλλά οι Varathron έχουν από ένα σε κάθε δίσκο τους. Επίσης θυμίζει πολύ έντονα και την προσέγγιση που έχουν οι Katavasia στη μουσική τους. Την υπερμπάντα που αποτελείται από τον Necroabyssious και τον Αχιλλέα των Varathron και από μέλη των Ηail Spirit Noir και Aenaon!

Το "Into the Absurd" σου εκτοξεύει την αδρεναλίνη στα ύψη και είναι η χαρά του Old School οπαδού!

Ακολουθεί το καθηλωτικό "Luciferian Mystical Awakening", με την pure evil ατμόσφαιρα του και τον Stefan Necroabyssious με το πάθος της ερμηνείας του να συγκλονίζει! Στην συνέχεια το "Saturnian Sect", που ξεκινάει με μια μελωδία που θυμίζει παλιούς Rotting Christ και όπως εξελίσσεται σε πωρώνει με το πολύ εμπνευσμένο refrain του!

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κάποιος το "Remnants of the Dark Testament" που πραγματικά συγκινεί, θυμίζοντας στα πλήκτρα και το μαγικό "Beyond the Grave", από το "The Lament of Gods" EP του 1999, με διαφορά το καλύτερο τραγούδι του album και ένα ακόμη διαμάντι στη δισκογραφία των Varathron.

Η προσωπική μου αδυναμία στο δίσκο ακούει στο όνομα "Hellwitch (Witches Gathering)", διότι είναι 100% Varathron και αυτή η μελωδία μοιάζει βγαλμένη από το "Walpurgisnacht" και σε ταξιδεύει στα 90's! Για το "Orgasmic Nightmares of the Arch Desecrator" ισχύει ό,τι και για το "Tenebrous". Για τους Varathron είναι απλά ένα καλό τραγούδι στο album, για άλλες μπάντες άπιαστη κορυφή. Ο δίσκος κλείνει με το επικό "Ouroboros Dweller (The Dweller of Barathrum)" και νομίζω ότι είναι το ιδανικό κλείσιμο για ένα τόσο μεγάλο album!

Εδώ το συγκρότημα πέτυχε τον απόλυτο συνδυασμό, φρέσκες ιδέες και παραγωγή του σήμερα, μαζί με την αυθεντική ατμόσφαιρα των 90's. Γενικότερα πιστεύω πως ούτε και ο πιο φανατικός οπαδός της μπάντας δεν περίμενε έναν τόσο καλό δίσκο. Oι Varathron λοιπόν, επέστρεψαν για να θυμίσουν σε όλους οτι είναι οι Πατριάρχες του κακού!

Τhe Path To Heaven Is Τhrough Hell      9/10 

Δημήτρης Άγας

BODY COUNT: "All Love Is Lost" feat Max Cavalera (Official Music Video)