Top 15 Albums Of 2021 by Venia Loutsopoulou & Dimitris Agas

NECROMANTIA: "To the Depths We Descend..." (Album Review)

 Τί να πει κανείς για την τεράστια προσφορά των Necromantia στην παγκόσμια black Metal σκηνή..;

Πρωτοπόροι, διαχρονικοί, ασυμβίβαστοι και αυθεντικοί έως το τέλος... Στα δύο πρώτα τους album τα "Crossing the Fiery Path" και "Scarlet Evil Witching Black",  άφησαν το καλλιτεχνικό τους στίγμα, καθώς αυτό που ακούμε σε εκείνες τις δύο κυκλοφορίες με την αβυσσαλέα ατμόσφαιρα, τα δύο μπάσα το σαξόφωνο ως διαβολικό όργανο και τα καθηλωτικά πλήκτρα, δεν μπόρεσε ποτέ κανείς άλλος να τα πλησιάσει. Πρόσφατα σε έναν προσωπικό του λογαριασμό στα social, ο Nergal των Behemoth, δήλωνε ότι "αυτός είναι ο ήχος των 90's και σε μια παλαιότερη συνέντευξη που μου είχε δώσει ο Σάκης των Rotting Christ, είχε χαρακτηρίσει την μουσική της μπάντας ως "μεγαλείο". Νομίζω ότι τα λόγια αυτών των δύο ανθρώπων που έχουν υπηρετήσει πιστά την ακραία τέχνη, αρκούν.

Η τελευταία κυκλοφορία του συγκροτήματος, το ''Τhe Sound Of Lucifer Storming Heaven'', μας πάει πολλά χρόνια πίσω, καθώς κυκλοφόρησε το 2007. Ο λόγος είναι, ότι πέραν του ότι ο Magus είναι ένας πολυτάλαντος άνθρωπος που ασχολείται με πάρα πολλά project, δεν ήθελε να κυκλοφορήσει κάτι χωρίς να καλύπτει τον ίδιο μουσικά, κάτι που είναι πολύ εκτιμητέο.

Τα τελευταία χρόνια ακουγόταν ότι οι Necromantia γράφουν νέο υλικό, αλλά τελικά ο θάνατος του Βaron Βlood σκόρπισε την θλίψη στους οπαδούς της μπάντας και όλης της σκηνής. Η απόφαση του Magus ήταν γλυκόπρικρη αλλά αναμενόμενη, ο νέος δίσκος θα κυκλοφορήσει, αλλά θα είναι και ο τελευταίος, καθώς χωρίς Baron Blood οι Necromantia δεν θα ήταν οι ίδιοι και προφανώς ο δίσκος είναι αφιερωμένος στην μνήμη του. 

O αποχαιρετιστήριος δίσκος ονομάζεται "To the Depths We Descend..." και οι μουσικοί που πλαισιώνουν τον Magus στο κύκνειο άσμα των Necromantia είναι οι Γιώργος Εμμανουήλ στις κιθάρες και τα πλήκτρα και ο Γιάννης Βότσης στα τύμπανα.

Ο δίσκος ξεκινάει επιθετικά με το "Daemonocentric" δείχνοντας τις διαθέσεις της μπάντας, διαβολικά riff και φοβερή κιθαριστική δουλειά από τον Γιώργο Εμμανουήλ, είναι σαν το τραγούδι να ξεπήδησε από το "IV: Malice" με σημερινή προσέγγιση.

Για το επικό "Αnd The Shadows Wept" δεν υπάρχουν λόγια, καθώς πέρα από ένα άψογο μουσικά τραγούδι το οποίο έχει τις ρίζες του στο "Crossing the Fiery Path", είναι και ο προσωπικός αποχαιρετισμός του Magus στον Baron Blood, με αναφορές βγαλμένες απ' όλη τη δισκογραφία των Necromantia. Oι στίχοι "Farewell my brother, Farewell my friend, Ride the Dragon, in the center of the Abyss, Your soul is now free", στο τέλος του τραγουδιού συγκινούν. 

Το σκοτάδι και η ατμόσφαιρα που δημιουργεί το μπάσο των Necromantia είναι μοναδικό. Απλά ακούστε το μικρό instrumental  "Give the Devil his Due".

Ακολουθεί το "Inferno", που ήταν και το πρώτο δείγμα από το νέο δίσκο, κολασμένο και επιθετικό, με ένα ωραίο πέρασμα από πλήκτρα στη μέση του, παίρνει κεφάλια απλά.

Το τελετουργικό "Eldritch",  βγαλμένο μέσα από τον σκοτεινό κόσμο του H. P. Lovecraft, θυμίζει κάτι από τα τραγούδια που έκαναν τους Necromantia να ξεχωρίσουν!

Αν όπως προανέφερα το μπάσο των Necromantia δημιουργούσε φοβερή ατμόσφαιρα, τα πλήκτρα τους που ήταν ανέκαθεν και η προσωπική μου αδυναμία, απογείωναν το όλο εγχείρημα! Έτσι λοιπόν στο ομότιτλο instrumental "To the Depths We Descend...", απολαμβάνουμε μια υπέροχη σύνθεση, που σε συνδυασμό με το σαξόφωνο μαγεύει!! 

 Ο δίσκος ολοκληρώνεται με δύο επανεκτελέσεις στα θρυλικά Lord of the Abyss και The Warlock από το 'Crossing The Fiery Path", για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι!!

Αυτό ήταν λοιπόν το ένδοξο φινάλε στη λαμπρή πορεία ενός συγκροτήματος που έκανε περήφανη την ελληνική σκηνή παγκοσμίως.

 He has now crossed the Fiery Path

a path of Witching Evil

and from the Scarlet throne of Hades

he now moves the Cosmos

9/10

Δημήτρης Άγας

ΙRON MAIDEN: "Senjutsu" (Album Review)

 Σε μια εποχή που η πανδημία έχει επιβάλλει την δική της πραγματικότητα, λίγα είναι τα πράγματα που μπορούν να λειτουργήσουν ως αντίβαρο και να προκαλέσουν χαρούμενα συναισθήματα στην διαφορετική αυτή καθημερινότητα, ένα από αυτά είναι η μουσική.

Στον δικό μας χώρο και συγκεκριμένα στο Heavy Metal, πολλά είναι τα συγκροτήματα θρύλοι, όμως ένα καταφέρνει να δημιουργεί κυριολεκτικά πανικό και έναν ξέφρενο ενθουσιασμό στις τάξεις των οπαδών του, πράγμα που το θαυμάζουν καλλιτέχνες από διαφορετικά ιδιώματα όπως η Lady Gaga

To συγκρότημα δεν είναι άλλο από τους Iron Maiden, οι οποίοι επιστρέφουν μετά από 6 χρόνια από την κυκλοφορία του υπέροχου "Τhe Book Of Souls" έχοντας ενδιάμεσα κυκλοφορήσει τα The Book Of Souls: Live Chapter (2017) και το Νights Of The Dead, Legacy Of The Beast: Live In Mexico City (2020) δύο φοβερά live album, εξάλλου οι ζωντανές εμφανίσεις είναι ένα από τα πράγματα που τους καθιέρωσε ως θρύλους!! Ο νέος δίσκος ονομάζεται "Senjutsu" και ήταν έτοιμος από το 2019, απλά το συγκρότημα λόγω και της πανδημίας προτίμησε να τον κυκλοφορήσει σε λίγο "καλύτερες συνθήκες", αξιοποιώντας το χρόνο τους σε ένα φοβερό promotion του album, με κρυφά μηνύματα μέσα από  διάφορες αφίσες και ένα t-shirt που φορούσε ο Bruce Dickinson και σπουδαίοι καλλιτέχνες σε συνεντεύξεις τους και κορυφώθηκε λίγο πριν την κυκλοφορία του δίσκου με το Belshazzar's Feast, που δεν ήταν άλλο από την προώθηση του νέου τους αριστουργηματικού animated Video Clip για το "The Writing on The Wall".

Συνήθως ένας δίσκος για να εντυπωσιάσει ξεκινάει δυναμικά και σε πιάνει από τον λαιμό, οι Iron Maiden όμως δεν το έχουν ανάγκη, καθώς ο δίσκος ξεκινάει με το εντυπωσιακό μεν αλλά ταξιδιάρικο δε "Senjutsu" (Smith, Harris), με τον Bruce Dickinson στα μισά του τραγουδιού να συγκινεί με την ερμηνεία του, κάτι που συμβαίνει πολλές φορές μέσα στο album. 

Οι ρυθμοί ανεβαίνουν, ο αρχηγός "καλπάζει" ξανά  και το "Stratego" (Gers, Harris), με το δυναμικό refrain του, έρχεται να προστεθεί στη λίστα με το κλασικό ύφος των singles από το reunion και μετά, για τους Maiden απλά ένα ακόμη καλό τραγούδι, για άλλους τραγούδι καριέρας.

Ο Bruce Dickinson είχε δηλώσει ότι μέσα στο "Senjutsu" θα ακούσουμε αρκετά διαφορετικά πράγματα, κάτι που ισχύει και πραγματικά τιμά αυτό το τεράστιο συγκρότημα, έτσι λοιπόν στο "The Writing on the Wall" (Smith, Dickinson) ακούμε για πρώτη φορά folk, blues επιρροές, κάνοντας το τραγούδι πολύ ξεχωριστό και ένα από τα καλύτερα single τους.

Ακολουθεί το πιο Maiden κομμάτι του δίσκου, το "Lost in a Lost World", γραμμένο εξ ολοκλήρου από τον Steve Harris, μοιάζει βγαλμένο από το "The X Factor" καθώς έχει αυτή τη σκοτεινή ατμόσφαιρα αυτού του album, με τις φωνητικές γραμμές του Bruce να θυμίζουν και τα "The Book Οf Souls" και "A matter Of Life And Death". Oι μελωδίες του τραγουδιού, μοναδικές!

H μπάντα έχει κατηγορηθεί ότι δεν μπορεί πλέον να συνθέσει μικρά σε διάρκεια τραγούδια που να σε ξεσηκώνουν όπως παλιά και oι Adrian Smith και Bruce Dickinson στο ''Days of Future Past"φαίνεται ότι διασκεδάζουν με τις δηλώσεις αυτές, χαρίζοντας μας μια από τις πιο εκρηκτικές στιγμές του δίσκου. 

Η τεράστια προσφορά του Janick Gers συνθετικά, ειδικότερα μετά το reunion, είναι απαράμιλλη και στο "The Time Machine", μαζί με τον Steve Harris μας χαρίζουν πολύ όμορφες, επικές μελωδίες, με ένα άκρως συναυλιακό φινάλε. 

Oι Adrian Smith και Bruce Dickinson έχουν συνθέσει 3 φοβερά τραγούδια για το album αυτό, με το "Darkest Hour" να είναι το καλύτερο. Μια καθηλωτική μπαλάντα με έναν Smith να "κεντάει" στις κιθάρες, όπως σε όλο το δίσκο και τον Dickinson να είναι ασυναγώνιστος. Ο Bruce δήλωσε ότι ετοιμάζει και έναν προσωπικό δίσκο και η σκέψη μου είναι ότι θα ήταν υπέροχο να ήταν δίπλα του ξανά ο Smith, καθώς έχουν φοβερή χημεία μαζί.

Ο Harris παίρνει το όπλο του και  δίνει ένα επικό φινάλε με 3 ΕΠΗ!

Το πρώτο είναι το "Death of the Celts", που για πρώτη φορά δοκιμάζει κέλτικες μελωδίες, με τον τρόπο που το έχει κάνει και ο σπουδαίος Ritchie Blackmore, δηλαδή πιο κοντά στο αυθεντικό παραδοσιακό κέλτικο ήχο, σε αντίθεση με το "The Clansman" απ' το "Virtual XI", που ήταν 100% Maiden, με το αποτέλεσμα να τον δικαιώνει. Oι πιο προσεκτικοί ίσως παρατηρήσουν μικρές ''πινελιές'' που φέρνουν στο νου το album "Powerslave."

Το δεύτερο είναι το ''The Parchment" ή αλλιώς ένα συνθετικό prog όργιο!! To αρχικό Riff κατατάσσεται στα πιο δυναμικά που έχει συνθέσει ο αρχηγός, οι εναλλαγές στο τραγούδι είναι εκπληκτικές, με την σπαρακτική φωνή του Dickinson στο φινάλε να θυμίζει τα ένδοξα 80's.

Ο δίσκος ολοκληρώνεται με το αντικειμενικά καλύτερο τραγούδι του. Ο αρχηγός στο φινάλε κάνει το 3 στα 3 και ο Bruce παρ' όλα αυτά που έχει περάσει με την υγεία του, υπερβαίνει εαυτόν και κάνει μια παθιασμένη ερμηνεία που τον συνδέει με την εφηβεία του!! Το "Hell on Earth" λοιπόν μπαίνει δίπλα στα σπουδαία τραγούδια της ιστορίας τους!

Δύο ανησυχίες είχα με την κυκλοφορία του δίσκου... Πρώτον εάν θα είναι ισάξιο του 'The Book Of Souls" και τελικά είναι κατά πολύ καλύτερο!! Δεύτερον εάν στην εποχή της πανδημίας θα καταφέρουν να προκαλέσουν τον ίδιο πανικό, που μόνο με δικές τους κυκλοφορίες συμβαίνει και τελικά ο χαμός είναι μεγαλύτερος!

To "Senjutsu" έρχεται να αποδείξει κάτι που ήδη γνωρίζαμε, οι Iron Maiden είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα που έχει περάσει ποτέ, με βάση την ασυναγώνιστη ποιότητα της δισκογραφίας τους, έχοντας καταφέρει η αγάπη του κόσμου να είναι ανάλογη με ομάδας ποδοσφαίρου, κάτι που σίγουρα κάνει τον Steve Harris χαρούμενο. 

                                                                                                                               9/10 

Δημήτρης Άγας

DAEMONIA NYMPHE: "Witches' Lullaby" (ΕP Review)

Το νανούρισμα έχει βαθιές ρίζες που φτάνουν ως τους αρχαίους λαούς. Στους 'Νόμους' του Πλάτωνα αναφέρει ότι οι μητέρες χρησιμοποιούν το νανούρισμα, καθώς με αυτό τον τρόπο μαγεύουν τα παιδιά σαν να παίζουν αυλό...

Από τα αρχαία χρόνια λοιπόν οι άνθρωποι επικαλούνταν τον ύπνο ώστε να τους απαλύνει από τις όποιες δυσκολίες...

Οι Δαιμόνια Νύμφη το 2016 συνέθεσαν την μουσική για το θεατρικό έργο Μακμπέθ, το οποίο παιζόταν για 52 παραστάσεις στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, αυτό το "Soundtrack" λοιπόν εμπεριείχε και το τραγούδι "Witches' Lullaby", ένα σκοτεινό νανούρισμα των μαγισσών του Σαίξπηρ, το οποίο έδωσε στο συγκρότημα το έναυσμα να δημιουργήσει τέσσερα δικά του πρωτότυπα νανουρίσματα. Όλη την επιμέλεια του εγχειρήματος την είχε αναλάβει φυσικά ο Σπύρος Γιασαφάκης, που έδωσε απόλυτη ελευθερία στις guest τραγουδίστριες να δημιουργήσουν το δικό τους νανούρισμα..

Το EP ξεκινάει με το πολύ ατμοσφαιρικό νανούρισμα "Majo tachi no komori-uta"  με την

συμμετοχή της Γιαπωνέζας  Hattis Noit, η οποία προσθέτει πολύ έντονα τα vibe της Άπω Ανατολής!

Ακολουθεί το "La nana de las brujas" με την αιθέρια και αισθαντική ερμηνεία της Ισπανίδας Priscilla Hernandez, που θυμίζει  χορό ξωτικών στο δάσος.

To "Canção de embalar das bruxas"  είναι προσωπικά το αγαπημένο μου εκ των πέντε νανουρισμάτων, καθώς είναι και το πιο σκοτεινό του EP, με την συμμετοχή δύο πολύ γνώριμων και αγαπημένων φωνών για τους φίλους του συγκροτήματος, της πορτογαλικής καταγωγής Βρετανή Victoria Couper και της τουρκικής καταγωγής Βρετανή Reyhan Yusuf, τις οποίες τις απολαύσαμε και στις πρόσφατες συναυλίες των Δαιμόνια Νύμφη στην χώρα μας...

Προτελευταίο τραγούδι το νανούρισμα των μαγισσών, με την μοναδική Εύη Στεργίου στα φωνητικά που όπως πάντα είναι καθηλωτική, για να ολοκληρωθεί το EP με το "Witches' Lullaby" και τα φωνητικά της Victoria Couper και της Εύης Στεργίου...

Tα πέντε νανουρίσματα συνδέονται πολύ όμορφα μεταξύ τους σε αυτό το project με την κάθε τραγουδίστρια να δίνει το δικό της νόημα και να σε οδηγεί σε διαφορετικά όνειρα.

Το EP είναι μια πολύ όμορφη κατάθεση ψυχής από τους Δαιμόνια Νύμφη και προτείνεται ανεπιφύλακτα στους φίλους του συγκροτήματος και όσους θέλουν να ταξιδέψουν στο μαγικό κόσμο των ονείρων!

                                                                                                                  8.5/10 

Δημήτρης Άγας

Top 15 Albums Of 2020 by Venia Loutsopoulou & Dimitris Agas