Όγδοο άλμπουμ για τους Ελβετούς Borgne, με τίτλο το άπειρο, "[ ∞ ]", "Infinity", το ατελείωτο, το αέναο, το συνεχές. Η λέξη άπειρο προέρχεται από το στερητικό πρόθεμα "α-" και τη λέξη "πέρας" που σημαίνει τέλος. Συγκεκριμένα εδώ ο Bornyhake μας παρουσιάζει το άπειρο ως κάτι τόσο απέραντο, σκοτεινό και θλιβερό, του οποίου η κατανόηση είναι αδύνατη. Στρέφοντας το σύμβολο του απείρου κάθετα μοιάζει με οκτώ [ ∞ ] --> [ 8 ] (8th album). Επίσης eight - hate.
Το άλμπουμ ξεκινά με το "La porte du chaos". Η πόρτα του χάους ανοίγει και από μέσα της ξεχύνονται με αφάνταστη ορμητικότητα, επιβλητικά, δυναμικά drums, σκοτεινά ηλεκτρονικά εφέ, που σε πιάνουν απ' τον λαιμό και σε βυθίζουν κατευθείαν σε αυτήν την πανέμορφη, χαοτική, κατάμαυρη ατμόσφαιρα. Ανοίγοντας την πόρτα του χάους, το σκοτάδι απλώνεται παντού γύρω σου και σε τυφλώνει...
"Peu importe si elle m'aura aveuglé", άλλο ένα δυναμικό και σκοτεινό κομμάτι με αρκετές εναλλαγές, που συνεχίζει με την ίδια ένταση το ταξίδι μέσα στην άβυσσο του χάους. Ανέκφραστος, χωρίς συναισθήματα, βυθισμένος μέσα στο σκοτάδι, με μόνο φως, εκείνο των κεριών, αλλά δεν σε νοιάζει πια, επειδή έχεις δει το φως!
"Un temps périt", ένα bittersweet κομμάτι, το οποίο συνδυαστικά με τα πλήκτρα της Lady Kaos και με τα αιθέρια φωνητικά της Cyrielle Formaz, μας κατακλύζει συναισθηματικά, φέρνοντάς μας παράλληλα εικόνες καταστροφής στο μυαλό. Όπως ένα δέντρο χάνει τα φύλλα του, έτσι κι εμείς ξεθωριάζουμε και πεθαίνουμε. Μερικές φορές στην προσπάθειά μας να προστατεύσουμε κάποιον, τον πνίγουμε και πεθαίνει...
Αλλαγή ύφους και πάλι. Το "Comme si ça s'arrêtera... - Stone" σκάει σαν βόμβα και ένα υπέροχο riff στην αρχή του τραγουδιού, έρχεται να μας παρασύρει με μανία, συνδυασμένο καταπληκτικά με αυτά τα ασταμάτητα, επιθετικά drums, καθώς και τα έντονα Industrial στοιχεία, (ειδικά προς το τέλος). Το τραγούδι σου βγάζει ό,τι μίσος και θυμός υπάρχουν βαθιά ριζωμένα μέσα σου, ώσπου σταματάς πλέον να σκέφτεσαι, σταματάς να αναπνέεις και αρχίζεις να πνίγεσαι μέσα στην οργή σου. Νιώθεις σαν να βρίσκεσαι μέσα σε ένα δωμάτιο το οποίο πλημμυρίζει με νερό έως την κορυφή, ώσπου τελικά σε πνίγει...
Εδώ ερχόμαστε στην προσωπικά αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου. Το "I tear apart my blackened wings pt1" δεν θα μπορούσε να μην με μαγέψει. Θεωρώ πως είναι ξεκάθαρα ένα τυπικό Borgne τραγούδι, με όλα εκείνα τα υπέροχα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη μπάντα. Πανέμορφο, πολύ ατμοσφαιρικό κομμάτι, με υπέροχες μελωδίες και εναλλαγές που ταξιδεύουν την ψυχή σου. Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο το αγαπώ ιδιαίτερα, είναι τα καθαρά φωνητικά του Bornyhake, που πλαισιώνουν απίστευτα όμορφα το τελικό αποτέλεσμα. Ένα τραγούδι που σε ταξιδεύει μακριά. Νιώθεις σαν να έχεις ανέβει σε ένα βουνό, η ψυχή σου λαχταρά να απελευθερωθεί...
Ένα black metal riff μας υποδέχεται και μας περνάει στο 2o part του ίδιου κομματιού. Ο λόγος για το "I tear apart my blackened wings pt2 - Sun", ένα 100% κλασικό black metal τραγούδι, με γρήγορα drums και μελωδικότατα riffs, σε παρασέρνει στους ξέφρενους ρυθμούς του. Λίγο πριν το τέλος και ενώ όλο αυτό το χάος φαίνεται σαν να ξεθωριάζει και να βγαίνει τελικά ο ήλιος, μέσα σε αυτούς τους απόκοσμους ήχους, μας υποδέχεται μια αναπάντεχα όμορφη στιγμή, το "Sun", το οποίο μας δίνει μια νότα ελπίδας για το μέλλον, μέσα σε όλη αυτήν την καταστροφική μανία. Η ακουστική κιθάρα και σε συνδυασμό με τα καθαρά φωνητικά του Bornyhake, κάνουν τα δύο αυτά parts να συνδέονται, σε ένα υπέροχο τελείωμα. Ενώ έχεις σκαρφαλώσει στην κορυφή του βουνού, ξεσκίζεις με μανία τα μαύρα σου φτερά, σκέφτεσαι να πηδήξεις κάτω, να απαλλαγείς από την ανούσια ύπαρξή σου... αλλά ποιος θα τολμούσε να σε ακολουθήσει άραγε;
Η κόλαση συνεχίζεται και στο επόμενο κομμάτι, "Mis à mort, Mis à nu". Πολλαπλά riffs, χαοτικά drums γι ακόμα μια φορά και άπειρες εναλλαγές συνθέτουν το συγκεκριμένο τραγούδι, ώσπου φτάνει στο σημείο της κορύφωσής του, εκεί γύρω στο 3:43, με αυτήν την οργασμική μελωδία των πλήκτρων του Bornyhake, να σε πωρώνει στο έπακρο. Μες στην κόλαση και στο τίποτα, νιώθεις νεκρός μέσα σου, εξωτερικά ξεγυμνωμένος. Δεν αντέχεις άλλο τη ζωή σου, οι πληγές σου είναι τόσο βαθιές που δεν μπορείς καν να τις δεις, Παρ'όλα αυτά πάντα θα διψάς για επιβίωση.
Το άλμπουμ φτάνει στο τέλος του, δίνοντας την σκυτάλη στο "Chuter", ένα ατμοσφαιρικό soundtrack, που ξεκινά με ακουστική κιθάρα και συνοδεύεται με ηλεκτρονικά στοιχεία, το οποίο σε ταξιδεύει στο άπειρο, "[ ∞ ]".
10/10
Βένια Λουτσοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου