Λοιπόν λοιπόν... Περίμενα για μήνες την εν λόγω στιγμή, μιας και έχω πλέον στο σκληρό μου
δίσκο ένα album για το οποίο μόνο μεγάλες προσδοκίες μπορώ να έχω, αφού και τα 3
κομμάτια που κυκλοφόρησαν από την δισκογραφική ως single ήταν πολλά υποσχόμενα
και <<έπαιξαν>> στο μυαλό μου για αρκετές ημέρες. Ο λόγος φυσικά
για τους Acherontas, οι οποίοι αισίως
φτάνουν στην 7η ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλεία τους και δεν είναι άλλη από
το μεγαλοπρεπές ‘’Faustian Ethos’’.
Όπως προείπα εξ αρχής, η αναμονή ήταν μεγάλη, από την ανακοίνωση κιόλας της συγκεκριμένης
κυκλοφορίας, δε θα σας κρύψω βεβαία την αμαρτία μου ότι το εξώφυλλο του δίσκου
με έβαλε σε σκέψεις για το τι μπορώ να περιμένω από αυτούς, αν και ένα εξώφυλλο
δεν μαρτυρά πάντα την αλήθεια που περιβάλλει ένα άλμπουμ. Στο δια ταύτα.
Πραγματικά δεν ξέρω
από που να αρχίσω, αυτά που έχω να πω είναι τόσα πολλά που εύκολα θα τα αποτύπωνα
σε ένα ολόκληρο κεφάλαιο, εφόσον όμως πρόκειται για μια <<δισκοκριτική>>
(σιχαίνομαι τον εν λόγω όρο, όμως στη προκειμένη περίπτωση η χρήση του είναι αναπόφευκτη)
θα περιοριστώ στην ουσία, το <<ζουμί>> όπως πολλοί λένε. Ο δίσκος ξεκινά επιθετικά με το ''The Fall of the First
pillar'', μπαίνοντας στο παιχνίδι με άγριες και λυσσαλέες διαθέσεις, χωρίς ωστόσο
να απουσιάζουν οι κατά τόπους μελωδίες για τις οποίες αγαπήσαμε τους Acherontas.
Συνεχίζουμε με
''Sorcery and the
Apeiron''. Τι να πρωτοσχολιάσω; Την
κιθαριστική δουλεία που είναι άριστη, σε αρπάζει και σε βάζει κατευθείαν στα βαθιά;
Για την παραγωγή, την ατμόσφαιρα; Όλα στο απόγειο! Φύγαμε για ''Aeonic Alchemy'' και το ομότιτλο κομμάτι
του δίσκου, ''Faustian Ethos''! Το
μεν γεμάτο μελωδία, ενδεικτικό της ταυτότητας του δίσκου, το δε αργόσυρτο,
αδυσώπητα σκοτεινό και άκρως ατμοσφαιρικό. Προχωράμε με ''The Old Tree and the Wise Man'' το οποίο διαθέτει μια από τις καλύτερες
εισαγωγές κομματιού που έχω ακούσει. Χαρακτηριστικό, παιγνιδιάρικο drumming με
τις κιθάρες και τα φωνητικά του Acherontas
V. Priest να μη χάνουν καιρό και να μπαίνουν καπάκι φέρνοντας το χάος, με το
οποίο ωστόσο συνυπάρχει αρμονικά η μελωδία.
''The Alchemists of the Radiant Sepulchre'', με
μια άρρωστη εισαγωγή βαδίζει πιστά στο μοτίβο του δίσκου. Για μένα έφτασε η μεγάλη
στιγμή της δισκοκριτικής αυτής. Από το πρώτο κιόλας άκουσμα περίμενα πως και πως
να δώσω τη δική μου τοποθέτηση για το τεράστιο ''Decline of the West (ο Ιερέας και ο Τάφος)''. Με βάση όσων έχω ακούσει
μέχρι τώρα από τους Acherontas,
μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι πρόκειται για το πλέον σκοτεινό και συναισθηματικό
κομμάτι τους. Κιθάρες άψογα εναρμονισμένες με τα drum patterns, ένας συνδυασμός
που ταξιδεύει και συνάμα γοητεύει τον ακροατή, φέρνοντας του μνήμες σκοτεινές,
ίσως και κάτι από το "Amenti". Ένα κομμάτι
το οποίο κορυφώνεται με τα blast beat να σφυροκοπούν και τις ψαλμωδίες του Acherontas V. Priest να διαχέονται με ύφος
προσταγής και αφηγηματική διάθεση, σαν να ανακαλεί στο νου του τον ίδιο τον εφιάλτη.
Δε θα μπορούσα φυσικά
να αγνοήσω τον μέγα επίλογο, το κομμάτι που καλείται να ρίξει την <<αυλαία>>
ενός επιβλητικού και μεγαλοπρεπούς δίσκου, ενός πραγματικού έργου τέχνης,
βγαλμένο από τα ενδότερα της χαώδους σκέψης και του σκοτεινού λογισμού της μπάντας.
Το ιδιαίτερο τελικό ριφ του ''Vita
Nuova'' (που σημαίνει νέα ζωή, ίσως και να προϊδεάζει τον ακροατή για κάτι νέο,
ο χρόνος όμως έχει την απάντηση) δίνει το ιδανικό τελείωμα για έναν δίσκο του βεληνεκούς
των Acherontas.
Το ‘’Faustian Ethos’’ είναι κάτι το ιδιαίτερο
μέσα στην πληθώρα συγκροτημάτων και κυκλοφοριών. Αν και γνωρίζω πως για πολλούς
αυτό που θα πω είναι υπερβολή, δε θα διστάσω να αποκαλέσω το ‘’Faustian Ethos’’ ακρογωνιαίο λίθο του συγκροτήματος.
Καταφέρνει να συμπτύξει όλα τα στοιχειά τους και μέσα από μια επαγγελματική και
συνάμα εμπνευσμένη δουλειά, να τα αναγάγει σε ένα εντελώς νέο επίπεδο, μαζί και
το ίδιο το σχήμα. Εύχομαι τούτη η κυκλοφορία να αναγνωριστεί από ένα ευρύ φάσμα
της ελληνικής και παγκόσμιας σκηνής και να μην αποτελέσει <<πυροτέχνημα>>,
γιατί μόνο το DNA ενός <<πυροτεχνήματος>> δεν έχει...
9,5/10
Δημήτρης Ζαχαριάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου