Oι Paradise Lost είναι οι πατέρες του Gothic Μetal και ποτέ κανένα συγκρότημα του είδους, δεν θα πλησιάσει την αυθεντικότητα που εκπέμπουν. Η ιστορία τους γνωστή και σπουδαία, από το 1990 έως το 1997 κυριάρχησαν και οδήγησαν το σκληρό ήχο σε ένα δικό τους σκοτεινό μονοπάτι, με 6 δίσκους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους μα τόσο σημαντικούς επίσης. Επηρέασαν τόσο πολύ τον σκληρό ήχο παγκοσμίως, που πολλές μπάντες του ακραίου χώρου άλλαξαν τον ήχο τους και τον έκαναν πιο ατμοσφαιρικό, μην πας μακριά, βλέπε τους δικούς μας Rotting Christ (A Dead Poem, Sleep Of The Angels) και τους SepticFlesh (Revolution DNA). Τα συγκροτήματα που δημιουργούν σπουδαία μουσική είναι αρκετά, όμως εκείνα που δημιουργούν νέους δρόμους λίγα, οι Lost είναι ένα από αυτά. Ακόμα και τα "Icon" και "Draconian Times" να είχαν κυκλοφορήσει μόνο, θα αρκούσαν για να μνημονεύονται για πάντα από μουσικούς και οπαδούς..
Όμως δεν κυκλοφόρησαν μόνο αυτά, αν εξαιρέσουμε την ατυχή εποχή με τα album "Host" και "Believe In Nothing" που κυνήγησαν πιο εμπορικούς δρόμους και ίσως περισσότερη προβολή απ' το MTV, σταδιακά έγιναν ξανά αυτό που ήταν πάντα. Οι Shadowkings!
Από το 2007 έως το 2012 μας ξαφνιάζουν με την επιστροφή στις ρίζες τους, με 3 αριστουργήματα (In Requiem, Faith Divides Us - Death Unites Us και Tragic Idol.) Δίσκοι ασύλληπτης έμπνευσης που τους ξανά έφεραν στη κορυφή. Το 2015 επανέφεραν και τα Doom/Death στοιχεία των πρώτων δίσκων τους στο υπέροχο album "Τhe Plague Within" και ακολούθησε μια μέτρια κυκλοφορία μετά από αρκετά χρόνια με τον τίτλο "Medusa".
Για να φτάσουμε στο σήμερα και το "Obsidian", ένα album που ίσως να μη περίμενε ούτε ο πιο φανατικός οπαδός τους. Οι Paradise Lost με μια χαρακτηριστική άνεση μπαίνουν στο studio λες και είπαν "οκ πάμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλά". O δίσκος είναι σαν να ακούς ένα best of της καριέρας τους, αλλά παράλληλα οι ιδέες σφύζουν από ζωντάνια και έμπνευση, χωρίς να κουράζει ούτε ένα λεπτό.
Το "Obsidian" ξεκινάει με δύο υπέροχα τραγούδια, τα "Darker Thoughts" και "Fall from Grace", τα οποία έχουν γίνει και Videoclip. Ακούγοντάς τα για πρώτη φορά η πρώτη σκέψη που είχα ήταν, "οκ συνεχίζουν στο ίδιο ύφος", αλλά με το που μπαίνει το "Ghosts", το οποίο έχει γίνει και lyric video, αρχίζει ένας συγκρατημένος ενθουσιασμός που με το "The Devil Embraced" έγινε, "ΝΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΦΩΝΗΤΙΚΑ ΘΕΛΟΥΜΕ". Ακολουθούν δύο τραγούδια που προσωπικά τους έχω αδυναμία, το "Forsaken", που είναι ο ορισμός του Gothic Metal και το "Serenity", που μάλλον ο Mackintosh τίμησε τις Heavy Metal επιρροές του και έγραψε αυτό το ΕΠΟΣ!
Στο "Ending Days" o Nick Holmes κάνει την καλύτερή του ερμηνεία στο album και συγκλονίζει! Το "Hope Dies Young" έχει μια goth 90's ατμόσφαιρα και είμαι σίγουρος ότι θα κυριαρχούσε στα μαγαζιά της εποχής. Ο δίσκος κλείνει όπως άρχισε, καθώς το "Ravenghast" είναι ένα υπέροχο βαρύ death/doom τραγούδι με gothic πινελιές.
Στην έκδοση σε CD υπάρχουν δύο bonus τραγούδια, το πολύ όμορφο "Hear the Night" και το μελωδικό "Defiler", που δεν υστερούν καθόλου από τον υπόλοιπο δίσκο, ίσα ίσα είναι στο ίδιο επίπεδο.
Αυτό που έκαναν λοιπόν οι Paradise Lost στο "Obsidian", είναι να ισορροπήσουν υπέροχα τα gothic στοιχεία με τα doom/death, με τα πρώτα να νικούν στις λεπτομέρειες και να κάνουν το album ένα από τα καλύτερα της καριέρας τους και να το βάζουν υποψήφιο για δίσκο της χρονιάς...
For the fire burns, deep within mistrust
For the ghosts, the ones to break me for Jesus Christ
9.5/10
Δημήτρης Άγας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου