Την πρώτη Νοεμβρίου του 1755 στην Πορτογαλία και συγκεκριμένα την Πόλη της Λισσαβόνας, έπληξε σεισμός μεγέθους 8,5 με 9 ρίχτερ και σε συνδυασμό με την πυρκαγιά και το τσουνάμι που επακολούθησαν, τον κατατάσσει σε έναν από τους πιο θανατηφόρους που έχουν γίνει στη ιστορία. Αυτό λοιπόν το γεγονός ενέπνευσε τους Moonspell και δημιούργησαν αυτόν τον θεματικό δίσκο, επιλέγοντας όλα τα τραγούδια να είναι στη μητρική τους γλώσσα, κάτι που μπορεί να ξενίσει αρχικά, αλλά είναι σωστό, καθώς τους δίνει την απόλυτη ελευθερία έκφρασης για ένα τόσο ιδιαίτερο θέμα. Πάντα οι Moonspell εμπνέονταν από σκοτεινές ιστορίες, που μέσα σε αυτές υπήρχε η πίστη μόνο στον άνθρωπο και στις δυνατότητές του, καθώς μην ξεχνάμε οτι το ειρωνικό της υπόθεσης είναι οτι η καταστροφή αυτή συνέβει όταν όλη η περιοχή γιόρταζε τη μέρα των αγίων και ότι η πόλη ανοικοδομήθηκε από το μηδέν πάρα πολύ σύντομα.
Στο μουσικό τομέα τώρα έχουμε έναν πολύ διαφορετικό δίσκο απ' οτι μας έχουν συνηθίσει οι Πορτογάλοι, συγκρατώντας τις πιο extreme επιθέσεις και επικεντρώνονται στην ατμόσφαιρα και στο πως να ακούγεται ενιαίο το album, κάτι που το καταφέρνουν στο απόλυτο με τη συμβολή του Jon Phipps, o οποίος έκανε την ενορχήστρωση όλου του δίσκου. Γενικά στο album πρωταγωνιστεί η γυναικεία χορωδία, η οποία αποτελείται από την πολυαγαπημένη των φίλων των Moonspell, Carmen Simões, την τραγουδίστρια των Τristania, Μariangela Demurtas και την Silvia Guerrerio.
O δίσκος ξεκινάει με το "Em Nome do Medo", το οποίο είναι παλαιότερο τραγούδι από το album "Alpha Noir", σε ορχηστρική έκδοση, που ομολογουμένως ακούγεται καλύτερα. Το μόνο αρνητικό είναι οτι στο booklet δεν υπάρχουν οι στίχοι του, επειδή το τραγούδι όπως προανέφερα προϋπήρχε. Η συνεργασία τους με τον πρώην κιθαρίστα των Orphaned Land, Yossi Sassi, αλλά και γενικότερα οι ανατολίτικες κλίμακες που είχαν χρησιμοποιήσει στον εκπληκτικό προηγούμενο δίσκο τους "Extinct", τους επηρέασαν τόσο, ώστε και στο ομότιτλο τραγούδι του καινούριου τους album, να έχουμε μερικές τέτοιες όμορφες εμπνεύσεις, που απ' ότι φαίνεται, τους ταιριάζουν πολύ. Το "In Tremor Dei", θα έλεγα οτι είναι το τραγούδι που ξεχωρίζει από την πρώτη ακρόαση με την ορμή και την δύναμή του και την χαρακτηριστική ερμηνεία του Fernando Ribeiro, στα συν του κομματιού και η σπαραξικάρδια ερμηνεία του Πορτογάλου τραγουδιστή, Paulo Bragança.
Ακολουθεί το ψαρωτικό "Desastre" και ο Pedro Paixão στα πλήκτρα, μαζί με την χορωδία, δημιουργούν ένα πολύ καθηλώτικο τραγούδι. Στη Limited έκδοση του δίσκου υπάρχει και στα Ισπανικά. Τα "Abanão" και "Evento" στη συνέχεια, μας βυθίζουν περισσότερο μέσα στην ιστορία, με το δεύτερο να έχει γίνει δικαίως και lyric video. Εδώ να πούμε ότι οι κιθαριστικές εμπνεύσεις του Ricardo Amorim στις κιθάρες, από το "Omega White" album και μετά, δείχνουν μια τεράστια ωριμότητα. Το τραγούδι "1 de Novembro", ξεχειλίζει από το πάθος της ερμηνείας του Fernando Ribeiro και γι αυτό και μόνο είναι ξεχωριστό. Στην ερώτηση που έκανε στα social media η δισκογραφική εταιρεία των Moonspell, Napalm Records, για το πιο τραγούδι από το "1755" είναι το αγαπημένο μας, χωρίς δεύτερη σκέψη επέλεξα το "Ruínas", καθώς είναι 100% Moonspell και δείχνει τι ύμνους μπορεί να συνθέσει αυτή η μπάντα 25 χρόνια μετά! Το Todos os Santos έρχεται δεύτερο, για το ποιο είναι το πιο χαρακτηριστικό "hit" αυτού του δίσκου, καθώς χάνει στο νήμα από το "In Tremor Dei". Ο δίσκος κλείνει με μια διασκευή στο βραζιλιάνικο pop/rock συγκρότημα των 70's, "Os Paralamas do Sucesso" και στο τραγούδι "Lanterna dos Afogados", που πραγματικά οι Moonspell το έκαναν δικό τους, με το μόνο πράγμα να θυμίζει το αρχικό τραγούδι, να είναι η ελπίδα που αποπνέει μέσα από το σκοτάδι.
Για άλλη μια φορά οι Πορτογάλοι αποδεικνύουν οτι είναι καλλιτέχνες με όραμα και πειραματίζονται, μην φανταστείτε "The Butterfly Effect" εποχές, αλλά σίγουρα έχουμε κάτι πολύ διαφορετικό, που μέσα του εσωκλείει την ψυχή και το όραμα των Moonspell. Ο μόνος τους εχθρός οι ταχύτητες της εποχής και οι βεβιασμένες ακροάσεις. Faz dia em Portugal!
8.5 /10
Δημήτρης Άγας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου