ROTTING CHRIST: "Rituals" (Album Review)

Κάποιες στιγμές στην ζωή, μας επηρεάζουν και μας καθορίζουν, μια δική μου που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, ήταν στην ηλικία των 15 χρόνων, που  περήφανος φορούσα το T-shirt των Iron Maiden (το "Seventh Son Of A Seventh Son" ήταν και το μόνο που έχει αλλάξει είναι οτι έχουν περάσει άλλα 15 χρόνια) και συνάντησα έναν metalhead γύρω στα 40, ο οποίος με το ύφος του "Τι να μας πεις και εσύ τώρα;", άρχισε να ρωτάει ό,τι αυτός έκρινε σωστό για να σε θεωρήσει true, και αφού πέρασα το test με επιτυχία, μου λέει "Μικρέ εφόσον ακούς Maiden πες μου τον αγαπημένο σου δίσκο" και του απάντησα "Όλα, αλλά θα σου πω δύο τα Seventh Son και Somewhere In Time".
Τότε ξαφνικά το ύφος του δικαστή εξαφανίστηκε και μου λέει "Ξέρεις ντρέπομαι ακόμα που η δική μου γενιά κατέκρινε αυτά τα album επειδή περίμενε να ακούσει κάτι άλλο και από τότε κατάλαβα ότι η μουσική και συγκεκριμένα η metal μουσική, για να επιβιώσει πρέπει να εξελίσσεται σεβόμενη προφανώς και το παρελθόν της".

Στο δωδέκατο album τους λοιπόν οι Rotting Christ βρίσκονται στην πιο ώριμη στιγμή της καριέρας τους, με μια σύνθεση που τους δίνει άνετα την ώθηση για άλλα χίλια live και με τα αδέλφια Τόλη  να επικοινωνούν μουσικά με κλειστά μάτια. Η μουσική εξέλιξη των Rotting Christ στο "Rituals" είναι πιο ξεκάθαρη, χρησιμοποιώντας φυσικά και γνώριμες μελωδίες από το παρελθόν συνειδητά, θέλοντας να υπάρχει μια σύνδεση και μια ταυτότητα στον ήχο, κάτι που το κάνουν κατά κόρων μπάντες με προσωπικότητα, όπως οι Amon Amarth, Behemoth και φυσικά αυτό γινόταν και από παλιά με θεούς, όπως Maiden και Priest.

Το "Rituals" (απίστευτα ταιριαστός τίτλος με το περιεχόμενο του δίσκου) όμως νομίζω είναι το πιο εσωστρεφές και προσωπικό album του Σάκη Τόλη, μια κατάθεση ψυχής, ενός ανθρώπου που έχει ταξιδέψει σε όλη τη γη, κρατώντας ψηλά την σημαία των Rotting Christ και το σημαντικότερο, της χώρας μας. Ο δίσκος διακατέχεται από αυτήν την επιμονή του καλλιτέχνη, ότι η μουσική πρέπει να είναι απόδραση από την καθημερινότητα, κάτι που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο και το καταφέρνει ακόμη μια φορά, ταξιδεύοντάς μας με αυτό το εξ'ολοκλήρου ατμοσφαιρικό album, μέσα από την απλότητα και τη δυναμική των ιδεών.

Ένας καλός καπετάνιος στα ταξίδια του, κάνει αληθινές φιλίες και αυτοί είναι πάντα πρόθυμοι να τον βοηθήσουν όποτε τους καλέσει, έτσι συμβαίνει και σε αυτό το album λοιπόν, στο "In Nomine Dei Nostri" συμμετέχει o Magus των Necromantia, παλιό μέλος της μπάντας και ο μόνος που έχει το κύρος να ξεστομίσει λόγια του Anton LaVey, χωρίς να βγει γραφικό το αποτέλεσμα. Η Δανάη Κατσαμένη, ηθοποιός του Εθνικού θεάτρου προκαλεί δέος με την ερμηνεία της στο "Ἐλθὲ Κύριε", μελοποιώντας τις Βάκχες του Ευριπίδη. Ο  Vorph από τους Samael, δίνει άλλη αξία στη λέξη "διαβολικό", με την ερμηνεία του στο "Les Litanies de Satan (Les Fleurs du Mal)", απαγγέλοντας ποίηση του Charles Baudelaire. O πατέρας του Gothic Metal, Nick Holmes (Paradise Lost), καθηλώνει, απαγγέλοντας ποίηση του William Blake, στο μοναδικό "For A Voice Like Thunder", με τον Σάκη Τόλη να γράφει ένα από τα καλύτερα riff της καριέρας του. O Kathir των αξιόλογων Rudra, κάνει ίσως την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, στο "देवदेवं (Devadevam)". Όλοι αυτοί και μια πληθώρα ανθρώπων όπως π.χ. ο Μπάμπης Αλεξανδρόπουλος (ex- Innerwish) στις χορωδίες, ο Φώτης Benardo στα extra κρουστά και πάρα πολλοί άλλοι, μαζί με τους ίδιους τους οπαδούς της μπάντας, (Άπαγε Σατανά) δημιουργούν ένα πολυπολιτισμικό αριστούργημα, που γελάει κατάμουτρα με τις ταχύτητες της εποχής και την προχειρότητα και επιβραβεύει όσους δίνουν χρόνο και έχουν διάθεση να ακούσουν πραγματικά μουσική.

Σαν επίλογο θα ήθελα να πω οτι μου αρέσει πολύ που η μπάντα χρησιμοποίησε στο εξώφυλλο του δίσκου το Logo που είχε για πρώτη φορά στο "A Dead Poem", ενός δίσκου που κρίθηκε βιαστικά και λανθασμένα από μια μερίδα ανθρώπων και που η πορεία των χρόνων το δικαίωσε ως ένα από τα καλύτερά τους.  9/10

Δημήτρης Άγας